 |
| Als je de moeite neemt je een beetje in de thematiek te verdiepen kun je al beginnen de vrijwillige onwetendheid als achterhaald te beschouwen en er naar te gaan handelen |
Ook deze week was weer bizar, vol van het absurde en het contra-productieve, boordevol oorzaak en gevolg elementen, pijnlijk vol onhandig isolement. Dat isolement, dat zou men zich beter moeten realiseren, schiet bij het doorbreken van een vicieuze cirkel juist niet op, helpt niet, werkt enorm tegen.
Op wat je niet hebt opgebouwd kun je ook niet terugvallen.
Dat is een cynische vaststelling, maar de realiteit, daarom blijf je je waar je kunt inzetten voor verbetering, voor beweging richting erkenning in plaats van de eeuwige onterechte en zwaar misplaatste ontkenning, een veel te lang telkens maar weer opnieuw uitgestelde en vaak gesaboteerde en onmogelijk gemaakte start richting bescheiden doelstellingen en een vorm van rehabilitatie. Daarbij noodzakelijk ook het aan de kaak stellen van de misstanden en het ter discussie beginnen te stellen van het kwalijke stigma.
De duidelijke droom vannacht.
 |
In plaats van toen een praktische en morele steun
op de achtergrond te betekenen slaagde mijn fa- milie, die toch al als los zand aan elkaar hing, erin er een grotere puinhoop van te maken, zij vervielen in stigmatisering terwijl zij veel beter hadden kun- nen en zeker ook hadden moeten weten.
Ik moest zelfs na te lang vechten tegen de bierkaai,
uit puur zelfbehoud de contacten met mijn familie verbreken.
Een stap uit wanhoop en ui zelfbescherming waar
mijn niet geheel 'smetteloze' moedertje naast ikzelf nog het meest de dupe van werd, de rest kon het, was al ruimschoots gebleken, vrij weinig schelen.
Die hadden mij door die ongelukkige vorm van
stigmatisering en door de minstens zo ongelukkige familie verhoudingen al op voorhand afgeschreven, nog voor er überhaupt één fatsoenlijk gevecht ge- leverd was. Kort na dat moment van wanhoop schreef ik voor het eerst in het openbaar over de
vicieuze cirkel,een help, een noodkreet, indirect
ook de deur naar beter begrip op een kier latend.
Een jaar later kon ik pas enige rust binnen de
gerezen situatie vinden, de gijzelende hoop op beter laten varen en het ook daadwerkelijk beginnen los te laten.
Toen dat moment in kaart gebracht kon worden
sprak mijn therapeut-light achteraf van het begin van mijn 'genezing'
wat wel aangeeft dat na grondige neutrale analyse
de kwalijke mechanismen en ongezonde manipula- tie binnen de familieverbanden gezien, benoemd en erkend werden en het mij bevestigde dat er binnen de geboden verhoudingen niet veel anders meer restte dan die eenzame, machteloze maar duidelijke - het kan zo niet langer - stap.
Mijn toen nog lastig benoembare onbehagen rees
vooral rond de uitingen voortkomend uit de laks- heid en vergaande stigmatisering, het handelen en be(ver)oordelen op basis van misplaatste voor- oordelen, verdraaiingen, getuigenissen van amper voor deze rol geschikten, oogluikend en passief toegestane schadelijke dolken in de rug, die als een kankergezwel mochten blijven door etteren de in stand houding van boute leugens die het het zinvolle gesprek bij voorbaat zeer lastig maakten. Terwijl er niemand zich ooit enige moeite heeft getroost de feiten van fictie te onderscheiden, naar achtergronden en de vele verklarende en ver- zachtende omstandigheden te zoeken, informeren om achteraf nog wat acceptabel bij te sturen en indien mogelijk te kunnen repareren. |
Voor zover mijn kennis reikt kies je je eigen nachtelijke dromen niet, maar het is achteraf niet zo vreemd dat in die droom ineens mijn familie zo prominent aanwezig was.
Afgelopen vrijdagmiddag had ik mijn 89 jarige tante nog gezien en gesproken en daarnaast confronteerde 's ochtend het contact met mijn nieuwe en enige cursist me nog eens uiterst pijnlijk met het in wezen uitzichtloze van het gehele verhaal.
Die twee stonden en staan in feite even symbool voor de diepgewortelde gebruiken in de samenleving rond en met deze thematiek. Men verdedigd alles dat door de onwetendheid en stigmatisering gemeengoed werd en blijft. Verklaart en vergoelijkt het nadoen en napraten van gedrag dat kritiekloos voortkomt uit, en aangestuurd wordt door de talloze schadelijke vooroordelen en ongelukkige aannames en is niet in staat en bereid een opening naar de ware aard van de problematiek te maken en neemt het wel op voor het 'foute' maar niet voor de noodzakelijke 'nieuwe' inzichten en gedragscoden.
Voor ik verder ga.
'GGZ Friesland is het zat. Niemand is zijn stoornis.'
Dit citaat uit een persbericht ter inleiding van een campagne die de schadelijke gevolgen van vooroordelen onder de aandacht wil brengen en uit de wereld wil helpen.
In voorgaande berichten schreef ik hier al zeer uitvoerig over en verwees ik er ook al meerdere keren naar.
Dat ik dit zo vaak moet herhalen spreekt al boekdelen, maar zegt uiteindelijk meer over het gehoor en/of gebrek aan gehoor dan over mij.
Ik lever zelf mijn niet aflatende bijdragen aan de noodzakelijke bewustwording en de noodzakelijke aanklacht tegen stigmatisering en haar immens kwalijke en ingrijpende gevolgen.
Terwijl ik dit schrijf en onderwijl research doe.....
.....gaat de telefoon. Mijn tante Hetty, waar ik afgelopen vrijdag nog was:
'Hoe gaat het Peter?' - 'Ik ben net aan het schrijven.' - 'Hou nu eens op met dat ouwehoeren, je jaagt al je leerlingen weg!'
Ik had net nog een passage uit een artikel in Trouw opgeschreven: In contact komen, praten, naast iemand staan écht meeleven, zijn of haar leed erkennen - in de praktijk is het moeilijk. De reflex van gewone mensen - lees: geen ervaren hulpverleners - is vaak: 'Zelfdoding mág niet, dat kun je ons niet aan doen! Of 'Ga alsjeblieft in therapie, doe er iets aan, fix het! Of een variant op: 'Kop op, morgen is het beter!
Dat is goed bedoeld en tegelijkertijd een ontkenning van de ondraaglijke last die de ander op zijn schouders torst.
De karikatuur van de werkelijkheid van waaruit mijn tante denkt, dacht en meende te moeten handelen omdat zij niet beter weet, de karikatuur die in zijn verschijningsvorm wel model kan staan voor de misvattingen en handelswijzen alom, staat wel in schril contrast tot de werkelijkheid en tot deze van meer empathie en inzicht getuigende tekst in Trouw van meer in de materie ingevoerden.
In een notendop typeert dit ook steeds de onmogelijke spagaat, de onmogelijke positie van waaruit ik steeds weer moest zien te gaan bouwen, een onwerkbare situatie die hier door de omgeving op afstand scrupule loos in stand gelaten werd en wordt.
 |
Bron Brené Brown. Zie ook op mijn rijkbelegde bord op Pinterest. |
Nu noemt men de gevolgen van deze onverkwikkelijke vormen van ontkenning en discriminatie in het jargon ook wel de tweede ziekte
Toen ik daar ook binnen de familie mee te maken kreeg wist ik daar nog niets officieels en wetenschappelijk onderbouwd van, maar ik voelde wel dat er qua moraal nogal veel gewoonweg niet klopte, dat er opvallend sterk met twee soorten van recht werd gewerkt er met twee of meer maten werd gemeten.
Zij maakten het vanuit de breed gedragen en breed toegepaste vrijwillige onwetendheid nog onnodig veel meer erger, wreder en eenzamer en vooral kanslozer.
De zorg voor mijn Muze.
 |
| Francisca (Tikky) Buytink 17 november 1915 - 8 juli 2008 |
Ik heb me er nooit achter verscholen, maar men kan het toch ook moeilijk blijven ontkennen terwijl het begrip voor mijn vicieuze cirkel en het respect voor de overlevingskunst al zo lang nul komma nul is.
Men zweeg terwijl beeldvorming, erosie en zwaartekracht gewoon wel hun werk bleven doen.
Afschuifcultuur.
(Je kon en kunt het niet aan mensen van tachtig-plus overlaten.)
 |
Zorgvuldigheid is ook controleren of men alles wel goed begrepen heeft. Dat kun je van iemand van 89 niet meer verlangen, anderen hadden die rol op belangrijke en cruciale momenten kunnen overnemen men deed niets . Verzuim is een rode draad binnen de vicieuze cirkel dat bevorderd de werking ervan, werkt het nog eens extra in de hand en blijft dit onveranderd doen. Vanaf dag éen nam men het met het zorgvuldigheids- beginsel niet al te nauw, nam alles totaal niet serieus, en deed chronisch aan onderschatting, dat had vele nare en ingrijpende gevolgen. |
Dat kun en kon je eenvoudigweg ook niet aan hen (alleen) overlaten! In die rol en die positie maakten zij keer op keer als de beruchte olifant in de porseleinkast grote en pijnlijk lelijke brokken.
Je kon hen serieus nemen erop afgaan en geduldig met hen gaan praten, op zulke momenten zelfs helder van hen gelijk krijgen, maar de volgende dag waren zij op de hoofdlijnen weer alles vergeten en koersten zij weer op het voor hen vertrouwde, vastgebakken, maar qua feiten en qua impact totaal verdraaide en vervalste beeld.
Verloren gaan van weer een dag werk.
Alles houdt verband en houdt elkaar in een wurggreep maakt een neerwaartse spiraal.Gisteren heb ik gepoogd veel te repareren, maar dat verloren stuk, dat heldere geïnspireerde brede beeld...... ik heb niet meer de puf, de verontwaardiging en het geloof in de rechtvaardigheid van gezond denkende mensen. Ik krijg zelf steeds meer inzicht, maar men zit nog in de oude vooroordelen, reflexen en eigen schijnwereld, de eigen comfortzone die men niet durft te verlaten. De aloude afschuif mechanismen, verschuilen achter een ander. De Dickensiaanse vormen van onrecht, onverschilligheid en wreedheid in de uitwerking.
 |
| In het veld kan men het niet langer aanzien en gaat over tot actie. Bewustwordingscampagnes. Weg met het overduidelijk schadelijke! |
Bijna iedereen denkt er wat van te weten, denkt op basis van voorbeelden uit eigen ruime kring, ervaringen dicht bij of op afstand er over te kunnen en mogen meepraten, denkt makkelijk te kunnen oordelen en schroomt niet snel te veroordelen, te stigmatiseren.
Wat het gesprek, de dialoog meteen weet te frustreren is dat de meeste mensen in de maatschappij, mensen die zelf over het algemeen niet uitblinken in grote zelfkennis en zelfkritiek, alles dat afwijkt van het gangbare al snel in een hokje plaatst. De hapklare brok aan smalltalk staat men misschien toe, alles dat eng en vreemd lijkt gaat men uit de weg en voor wat ogenschijnlijk meer moeite kost weigert men zeker tijd voor vrij te maken.
Er komt een bizarre cocktail aan gangbare uitvluchten, dooddoeners, afschuivingen ontkenningen en wat dies meer aan te pas om er ver vandaan te blijven, er met de grootst mogelijke boog omheen te zeilen om het eigen onzekere gemoed niet op de tocht te hoeven zetten.
Dan is men al zonder het te beseffen begonnen fout na fout op te stapelen, maar dit is zo wijd verbreid dat men u er niet op zal aanspreken, sterker nog men zal uw argumenten voor zoete koek aannemen en graag onderschrijven want iedereen wast de handen in...... Eén en al begrip, iedereen doet het, het zit diep geworteld en men praat de reflexen nog steeds goed terwijl men niet op het idee komt voorzichtig een pleidooi te beginnen voor een andere kijk op.
Toch is de taal vergeven van spreekwoorden en gezegden die juist uit oeroude ervaring leren dat het tegenovergestelde mensen helpt (het zijn de kleine dingen die het doen, gedeelde smart is halve smart et cetera et cetera), deugd doet, vooral een mens menselijk laat.
Hoop is het beste antidepressivum. (moeder Theresa)
 |
| Maslov laat de voorwaarden tot ontplooiing aan de hand van zijn wetenschappelijke piramide model zien, en begrijpen. |
Als je een beetje kunt multitasken, overlevers zonder middelen moeten wel, en ook nog aan nieuwsgaring doet dan kan het niemand zijn ontgaan dat de overheid al een eeuwigheid aan bezuinigen doet, overal sterk terug treed en omgekeerd ook poogt de samenleving meer verantwoordelijkheden te geven. Burgerparticipatie was het toverwoord dat uit de hoge hoed werd getoverd . De vreemde paradox doet zich nu voor dat wanneer het om als 'lastig' ervaren kwesties gaat de samenleving nu juist in koor roept; ''Dat is een taak voor de overheid!'' In de praktijk geven beide kanten niet thuis maar tegelijkertijd maken zij het de mensen zo zwaar mogelijk, vogelvrij, het praktisch onmogelijk fatsoenlijk de eigen broek op te houden, laat staan investeringen voor de toekomst te doen.
Dat is een vicieuze cirkel binnen deze vicieuze cirkel. Dat is de vicieuze cirkel!
Teveel dooddoeners kan nooit goed zijn.
Nu schroomt men totaal niet om mensen van alles toe te voegen zoals het rijtje hiernaast, en al is een mens nog zo sterk, nog zo zelfstandig denkend en handelend, het laat je niet ongemoeid en onberoerd, het tast je fundamenten aan. In Zomergasten liet X nog een paar vermaarde experimenten zien die zonder meer hielpen aantonen dat discriminatie meetbaar mensen aanvreet, mensen ernstig doet verpieteren.
Gelijke kansen bestaan helemaal al niet, kansen willens en wetens om zeep brengen is een niet voor de wet strafbare misdaad. Het is moreel laakbaar het onrecht dood te zwijgen, vrij te pleiten, de hand boven het hoofd te houden terwijl men er passief omheen beweegt.
Ik denk nog steeds, of ik moet blijven denken - het kan ook anders.
Dat klinkt niet depressief!
Een schaakbord met rampzalige stukken.
Analyse leert dat ik het op mijn schaakbord moet doen met een uiterst beperkt assortiment aan schaakstukken, en het lijkt wel dat die stukken ook nog eens lastige gebreken en eigenaardigheden hebben om het mild te zeggen, ze zijn ongeschikt voor hun 'toevallige'taak door hun toevallige positie e de vicieuze cirkel zorgt er wel voor dat meer geschikte pionnen ver van mijn bord blijven.
Het wereldkampioenschap of een toernooiwinst kan ik dus sowieso rustig vergeten, maar daar ligt ook niet mijn ambitie. Maar een partij die niet gespeeld mag worden?!!
De weinige stukken (een kladje)
Mijn tante - verhaal bekend.
Velen die niet over hun eigen schaduw heen kunnen stappen, kuddedieren, volgers, geen autonome geesten.
Facebook - de vind ik leuk club. de val me hier niet mee lastig oogklepkoesteraars
Telefoon - men is het gebruik verleerd.
Effectief persoonlijk contact - te weinig visie aanwezig om te kunnen bedenken dat dat de kortste en beste weg is.
Goede voorbeelden - als die uitblijven kunnen zij ook niet gevolgd worden.
Sneeuwbaleffect - niet als ondergetekende ieder vlokje persoonlijk moet vooruit duwen.
 |
| De mogelijkheden tot eigen inbreng laten zich door deze cartoon van de Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Carry typeren, je moet een duivelskunstenaar zijn en jongleren met veel explosief materiaal bovendien ook nog op het slappe koord zonder vaste grond onder de voeten. |
Cursisten - een complete groep doet niet aan Facebook en traineerden vele andere vormen voordien, weer een andere groep was niet vooruit te branden en luisterde nog slechter.Veel van de karakteristieken zijn in dit bericht terug te vinden.
Daar waar het meeste potentieel zat en het wel degelijk probeerden waren degenen die zelf zoveel aan hun hoofd hadden, maar aan de andere praktische kant ook niet goed luisterden waardoor de effectiviteit onnodig laag uitpakte, er geen voorbeeldfunctie van uit kon gaan en zeer kostbare tijd voor altijd verloren ging, en blijft gaan.
Telefoon - 078 6145913
Pinterest - www.pinterest.com/petervanloon1
E-mail - peter1959.2009@hotmail.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten