woensdag 28 september 2016

76 - Roeien met de riemen die je hebt ... de vicieuze cirkel doorbreken..

Het simpele feit dat er publiekelijk al zo vaak vruchteloos voor het helpen doorbreken van deze vicieuze cirkel moest worden gepleit spreekt boekdelen. Je had je qua magere uitkomst net zo goed de moeite kunnen besparen.
Maar dat is geen optie voor een persoon die er voor vecht om uit het isolement, en de klauwen van de vicieuze cirkel te raken.

Dovemansoren, ze hebben uiteenlopende gedaanten. 
Hoe intensief en creatief dan ook geprobeerd, hoe groot ook de nood, het was steeds aan de beruchte dovemansoren besteed. Als mens naar mensen die in veel gevallen ook gewoon afwezig waren en niet voldoende geïnteresseerd om een vinger, of meer, aan de pols te houden. Het toevallige vreemdelingenlegioen waar je het dan ook mee moest doen was een ongelukkig samengesteld geheel. Sterker nog, het was nooit een geheel, en daar zit hem meteen een van de vele zwakke kanten aan de zeldzame opties van het geheel.

Vrijwillig zowel als onvrijwillig en misschien meer uit onkunde, onnozelheid en onwetendheid dan uit boute opzet, veel van de minder gelukkige kenmerken van deze tijd komen hier samen en de dovemansoren, het de andere kant op kijken, het niet betrokken voelen en maken horen daar ook bijzonder sterk bij, dat is schrijnend.

zondag 18 september 2016

75 - Een droom na een week vol elementen van de struggle for survival.

Struggle for survival, dat is wat je binnen deze vicieuze cirkel dagelijks voornamelijk aan het doen bent. Dat bepaald het reilen en zeilen binnen deze gevangenis voor een groot deel. Het bepaald en stuurt het, terwijl je om er uit te kunnen komen juist optimaal in de gelegenheid zou moeten zijn om dat te kunnen doen waar je voor bestaat en waar je goed in bent, schilderen. Schilderen om er uiteindelijk weer acceptabel en liefst ook nog fier uit te komen voordat het überhaupt niet meer zal hoeven.

Als je de moeite neemt je een beetje
in de thematiek te verdiepen kun je al
beginnen de vrijwillige onwetendheid
als achterhaald te beschouwen
en er naar te gaan handelen
Voor het doorbreken van die patronen heb ik genoeg pleidooien voor geschreven, heb ik evenzovele balletjes voor opgegooid en me vaak genoeg en meer dan goed voor me was kwetsbaar voor opgesteld.
Ook deze week was weer bizar, vol van het absurde en het contra-productieve, boordevol oorzaak en gevolg elementen, pijnlijk vol onhandig isolement. Dat isolement, dat zou men zich beter moeten realiseren, schiet bij het doorbreken van een vicieuze cirkel juist niet op, helpt niet, werkt enorm tegen.

Op wat je niet hebt opgebouwd kun je ook niet terugvallen.
Dat is een cynische vaststelling, maar de realiteit, daarom blijf je je waar je kunt inzetten voor verbetering, voor beweging richting erkenning in plaats van de eeuwige onterechte en zwaar misplaatste ontkenning, een veel te lang telkens maar weer opnieuw uitgestelde en vaak gesaboteerde en onmogelijk gemaakte start richting bescheiden doelstellingen en een vorm van rehabilitatie. Daarbij noodzakelijk ook het aan de kaak stellen van de misstanden en het ter discussie beginnen te stellen van het kwalijke stigma.

De duidelijke droom vannacht.

In plaats van toen een praktische en morele steun
op de  achtergrond te betekenen slaagde mijn fa-
milie, die toch al als los zand aan elkaar hing, erin
er een grotere puinhoop van te maken, zij vervielen
in stigmatisering terwijl zij veel beter hadden kun-
nen en zeker ook hadden moeten weten.


Ik moest zelfs na te lang vechten tegen de bierkaai,
uit puur zelfbehoud de contacten met mijn familie
verbreken.
Een stap uit wanhoop en ui zelfbescherming waar
mijn niet geheel 'smetteloze'  moedertje naast ikzelf
nog het meest de dupe van werd, de rest kon het,
was al ruimschoots gebleken, vrij weinig schelen. 

Die hadden mij door die ongelukkige vorm van
stigmatisering en door de minstens zo ongelukkige
familie verhoudingen al op voorhand afgeschreven,
nog voor er überhaupt één fatsoenlijk gevecht ge-
leverd was. Kort na dat moment van wanhoop
schreef ik voor het eerst in het openbaar over de

vicieuze cirkel,een help, een noodkreet,  indirect
ook de deur naar beter begrip op een kier latend.

Een jaar later kon ik pas enige rust binnen de
gerezen situatie vinden, de gijzelende hoop op
beter laten varen en het ook daadwerkelijk
beginnen los te laten.

Toen dat moment in kaart gebracht kon worden
sprak mijn therapeut-light achteraf van het begin
van mijn 'genezing'
wat wel aangeeft dat na grondige neutrale analyse
de kwalijke mechanismen en ongezonde  manipula-
tie binnen de familieverbanden gezien, benoemd en
erkend werden en het mij bevestigde dat er binnen
de geboden verhoudingen niet veel anders meer
restte dan die eenzame, machteloze maar duidelijke
- het kan zo niet langer - stap.

Mijn toen nog lastig benoembare onbehagen rees
vooral rond de uitingen voortkomend uit de laks-
heid en vergaande stigmatisering, het handelen
en be(ver)oordelen op basis van misplaatste voor-
oordelen, verdraaiingen, getuigenissen van amper
voor deze rol geschikten, oogluikend en passief 
toegestane schadelijke dolken in de rug, die als
een kankergezwel mochten blijven door etteren
de in stand houding van boute leugens die het het
zinvolle gesprek bij voorbaat zeer lastig maakten.
Terwijl er niemand zich ooit enige moeite
heeft getroost de feiten van fictie te onderscheiden,
naar achtergronden en de vele verklarende en ver-
zachtende omstandigheden te zoeken, informeren
om achteraf nog wat acceptabel bij te sturen en
indien mogelijk te kunnen repareren.
Ik droomde vannacht dat ik er ineens niet meer alleen in stond, dat ik niet een trainerende saboterende familie had maar één waarvan de neuzen dezelfde kant op stonden.
Voor zover mijn kennis reikt kies je je eigen nachtelijke dromen niet, maar het is achteraf niet zo vreemd dat in die droom ineens mijn familie zo prominent aanwezig was.
Afgelopen vrijdagmiddag had ik mijn 89 jarige tante nog gezien en gesproken en daarnaast confronteerde 's ochtend het contact met mijn nieuwe en enige cursist me nog eens uiterst pijnlijk met het in wezen uitzichtloze van het gehele verhaal.

Die twee stonden en staan in feite even symbool voor de diepgewortelde gebruiken in de samenleving rond en met deze thematiek. Men verdedigd alles dat door de onwetendheid en stigmatisering gemeengoed werd en blijft. Verklaart en vergoelijkt het nadoen en napraten van gedrag dat kritiekloos voortkomt uit, en aangestuurd wordt door de talloze schadelijke vooroordelen en ongelukkige aannames en is niet in staat en bereid een opening naar de ware aard van de problematiek te maken en neemt het wel op voor het 'foute'  maar niet voor de noodzakelijke 'nieuwe' inzichten en gedragscoden.

Voor ik verder ga.
'GGZ Friesland is het zat. Niemand is zijn stoornis.'
Dit citaat uit een persbericht ter inleiding van een campagne die de schadelijke gevolgen van vooroordelen onder de aandacht wil brengen en uit de wereld wil helpen.
In voorgaande berichten schreef ik hier al zeer uitvoerig over en verwees ik er ook al meerdere keren naar.
Dat ik dit zo vaak moet herhalen spreekt al boekdelen, maar zegt uiteindelijk meer over het gehoor en/of gebrek aan gehoor dan over mij.
Ik lever zelf mijn niet aflatende bijdragen aan de noodzakelijke bewustwording en de noodzakelijke aanklacht tegen stigmatisering en haar immens kwalijke en ingrijpende gevolgen.

Terwijl ik dit schrijf en onderwijl research doe.....
.....gaat de telefoon. Mijn tante Hetty, waar ik afgelopen vrijdag nog was:
'Hoe gaat het Peter?' -  'Ik ben net aan het schrijven.' - 'Hou nu eens op met dat ouwehoeren, je jaagt al je leerlingen weg!'

Ik had net nog een passage uit een artikel in Trouw opgeschreven: In contact komen, praten, naast iemand staan écht meeleven, zijn of haar leed erkennen - in de praktijk is het moeilijk. De reflex van gewone mensen - lees: geen ervaren hulpverleners - is vaak: 'Zelfdoding mág niet, dat kun je ons niet aan doen! Of 'Ga alsjeblieft in therapie, doe er iets aan, fix het! Of een variant op: 'Kop op, morgen is het beter!
Dat is goed bedoeld en tegelijkertijd een ontkenning van de ondraaglijke  last die de ander op zijn schouders torst.

Geen betrouwbaar beeld van de werkelijkheid.
De karikatuur van de werkelijkheid van waaruit  mijn tante denkt, dacht en meende te moeten handelen omdat zij niet beter weet, de karikatuur die in zijn verschijningsvorm wel model kan staan voor de misvattingen en handelswijzen alom, staat wel in schril contrast tot de werkelijkheid en tot deze van meer empathie en inzicht getuigende tekst in Trouw van meer in de materie ingevoerden.
In een notendop typeert dit ook steeds de onmogelijke spagaat, de onmogelijke positie van waaruit ik steeds weer moest zien te gaan bouwen, een onwerkbare situatie die hier door de omgeving op afstand scrupule loos in stand gelaten werd en wordt.


Bron Brené Brown.
Zie ook op mijn rijkbelegde bord

op Pinterest.
Geen goedkope makkelijke praatjes.
Nu noemt men de gevolgen van deze onverkwikkelijke vormen van ontkenning en discriminatie in het jargon ook wel de tweede ziekte
Toen ik daar ook binnen de familie mee te maken kreeg wist ik daar nog niets officieels en wetenschappelijk onderbouwd van, maar ik voelde wel dat er qua moraal nogal veel gewoonweg niet klopte, dat er opvallend sterk met twee soorten van recht werd gewerkt er met twee of meer maten werd gemeten.
Zij maakten het vanuit de breed gedragen en breed toegepaste vrijwillige onwetendheid nog onnodig veel meer erger, wreder en eenzamer en vooral kanslozer.

De zorg voor mijn Muze.
Francisca (Tikky) Buytink
17 november 1915 - 8 juli 2008
Bovenop het absurde binnen zulke onverkwikkelijke zaken was bovendien ook nog de praktische uitkomst dat ik er in de praktijk nog eens extra zwaar voor 'gestraft' werd dat ik jarenlang mijn Muze onbezoldigd had verzorgd en begeleid - burgerparticipatie avant la lettre - en er in die onverwacht lange periode daarnaast geen oog, aandacht, ruimte, energie en gelegenheid overbleef voor de behartiging van mijn sterk achtergebleven belangen als niet gesponsorde, zo lastig herstellende kunstenaar in een razendsnel en radicaal veranderende wereld. Zodoende had het duidelijk kunnen zijn dat er vanaf de zomer van 2008, na het overlijden van mijn Muze, wel een zeer grote inhaalslag noodzakelijk was, ik stond (en sta) al die tijd bijna letterlijk met lege handen. Ook omdat binnen zo'n proces waarin de lusten en de lasten zo ongelijk en ongelukkig verdeeld werden al spaanders waren gevallen en breuken en barsten ontstaan en ook toen al misverstanden ontstonden en mochten blijven. Dat is niet nieuw. Bovendien moest het al die tijd, ervoor en erna, ook nog eens zonder een deugdelijk en vooral mens(w)aardig vangnet.

Ik heb me er nooit achter verscholen, maar men kan het toch ook moeilijk blijven ontkennen terwijl het begrip voor mijn vicieuze cirkel en het respect voor de overlevingskunst al zo lang nul komma nul is.
Men zweeg terwijl beeldvorming, erosie en zwaartekracht gewoon wel hun werk bleven doen.

Afschuifcultuur.
(Je kon en kunt het niet aan mensen van tachtig-plus overlaten.)

Zorgvuldigheid is ook controleren of men alles wel goed
begrepen heeft. Dat kun je van iemand van 89 niet meer

verlangen, anderen hadden die rol op belangrijke en
cruciale momenten kunnen overnemen men deed niets
.
Verzuim is een rode draad binnen de vicieuze cirkel
dat bevorderd de werking ervan, werkt het nog eens
extra in de hand en blijft dit onveranderd doen.
Vanaf dag éen nam men het met het zorgvuldigheids-
beginsel niet al te nauw, nam alles totaal niet serieus,
en deed chronisch aan onderschatting, dat had vele
nare en ingrijpende gevolgen.
De mensen die nog enigszins handelden zoals mijn tante, en dat valt sterk in hen zeer te prijzen, wisten en weten in hoofdlijnen niet waar Abraham in deze de mosterd haalt, weten het totaal niet te duiden en te plaatsen, snappen niet wat hier nu eigenlijk allemaal speelt en speelde. Zij denken het te weten.
Dat kun en kon je eenvoudigweg ook niet aan hen (alleen) overlaten!  In die rol en die positie maakten zij keer op keer als de beruchte olifant in de porseleinkast grote en pijnlijk lelijke brokken.
Je kon hen serieus nemen erop afgaan en geduldig met hen gaan praten, op zulke momenten zelfs helder van hen gelijk krijgen, maar de volgende dag waren zij op de hoofdlijnen weer alles vergeten en koersten zij weer op het voor hen vertrouwde, vastgebakken,  maar qua feiten en qua impact totaal verdraaide en vervalste beeld.

Verloren gaan van weer een dag werk.
Zondag was de nood tot een volgend pleidooi zo tastbaar en maandag was ik nog zo sterk en helder geïnspireerd aan het schrijven geweest dat het doodzonde is dat maandagavond de vruchten van die dag arbeid na een technische handeling verloren zijn gegaan, (hoe dat kon snap ik niet, ik ben ook maar een self-made halve digibeet, komt ook door de VC) en ook niet meer terug te vinden zijn. Het is al van de gekke dat de vicieuze cirkel nog steeds zo krachtig doorwerkt en ik sta daar nog steeds net zo geïsoleerd in (nee erger) dat ik nog zo vaak in de pen moest klimmen.
Alles houdt verband en houdt elkaar in een wurggreep maakt een neerwaartse spiraal.Gisteren heb ik gepoogd veel te repareren, maar dat verloren stuk, dat heldere geïnspireerde brede beeld...... ik heb niet meer de puf, de verontwaardiging en het geloof in de rechtvaardigheid van gezond denkende mensen. Ik krijg zelf steeds meer inzicht, maar men zit nog in de oude vooroordelen, reflexen en eigen schijnwereld, de eigen comfortzone die men niet durft te verlaten. De aloude afschuif mechanismen, verschuilen achter een ander. De Dickensiaanse vormen van onrecht, onverschilligheid en wreedheid in de uitwerking.


In het veld kan men het niet langer
aanzien en gaat over tot actie.
Bewustwordingscampagnes. Weg met
het overduidelijk schadelijke!
Geur van depressie, maak dat je wegkomt!
Bijna iedereen denkt er wat van te weten, denkt op basis van voorbeelden uit eigen ruime kring, ervaringen dicht bij of op afstand er over te kunnen en mogen meepraten, denkt makkelijk te kunnen oordelen en schroomt niet snel te veroordelen, te stigmatiseren.
Wat het gesprek, de dialoog meteen weet te frustreren is dat de meeste mensen in de maatschappij, mensen die zelf over het algemeen niet uitblinken in grote zelfkennis en zelfkritiek, alles dat afwijkt van het gangbare al snel in een hokje plaatst. De hapklare brok aan smalltalk staat men misschien toe, alles dat eng en vreemd lijkt gaat men uit de weg en voor wat ogenschijnlijk meer moeite kost weigert men zeker tijd voor vrij te maken.
Er komt een bizarre cocktail aan gangbare uitvluchten, dooddoeners, afschuivingen ontkenningen en wat dies meer aan te pas om er ver vandaan te blijven, er met de grootst mogelijke boog omheen te zeilen om het eigen onzekere gemoed niet op de tocht te hoeven zetten.
Dan is men al zonder het te beseffen begonnen fout na fout op te stapelen, maar dit is zo wijd verbreid dat men u er niet op zal aanspreken, sterker nog men zal uw argumenten voor zoete koek aannemen en graag onderschrijven want iedereen wast de handen in...... Eén en al begrip, iedereen doet het, het zit diep geworteld en men praat de reflexen nog steeds goed terwijl men niet op het idee komt voorzichtig een pleidooi te beginnen voor een andere kijk op.
Toch is de taal vergeven van spreekwoorden en gezegden die juist uit oeroude ervaring leren dat het tegenovergestelde mensen helpt (het zijn de kleine dingen die het doen, gedeelde smart is halve smart et cetera et cetera), deugd doet, vooral een mens menselijk laat.

Hoop is het beste antidepressivum. (moeder Theresa) 

Maslov laat de voorwaarden tot
ontplooiing aan de hand van zijn
wetenschappelijke piramide model
zien, en begrijpen.
Voortschrijdend inzicht leert dat de rol van de omgeving veel kwaad kan, maar ook veel goeds kan betekenen en in feite onmisbaar is binnen de cocktail aan factoren die SAMEN kunnen helpen. Net zoals bijvoorbeeld tegenwoordig een goed afgewogen cocktail de levenskwaliteit van aidspatiënten aanmerkelijk heeft weten te verbeteren. Het is nog steeds niet te genezen.
Als je een beetje kunt multitasken, overlevers zonder middelen moeten wel, en ook nog aan nieuwsgaring doet dan kan het niemand zijn ontgaan dat de overheid al een eeuwigheid aan bezuinigen doet, overal sterk terug treed en omgekeerd ook poogt de samenleving meer verantwoordelijkheden te geven. Burgerparticipatie was het toverwoord dat uit de hoge hoed werd getoverd . De vreemde paradox doet zich nu voor dat wanneer het om als 'lastig' ervaren kwesties gaat de samenleving nu juist in koor roept; ''Dat is een taak voor de overheid!'' In de praktijk geven beide kanten niet thuis maar tegelijkertijd maken zij het de mensen zo zwaar mogelijk, vogelvrij,  het praktisch onmogelijk fatsoenlijk de eigen broek op te houden, laat staan investeringen voor de toekomst te doen.
Knarst en kraakt dit om begrijpelijke redenen dan plakt men weer snel en o zo kritiekloos één van de vele etiketten waar het palet van de stigmatisering vol mee is, daarmee onnadenkend de mogelijkheden tot het eigen broek op houden van de goedwillende, hard vechtende survivor weer meerdere stappen verder in de wielen rijdend.Voor de oplossing ligt nu niet direct de rode loper uit, is de ene barrière genomen dan wordt er een volgende opgeworpen en dat gaat maar door, dat kost tijd kracht, aandacht en energie en die is dan weer niet beschikbaar voor........
Dat is een vicieuze cirkel binnen deze vicieuze cirkel. Dat is de vicieuze cirkel!


Teveel dooddoeners kan nooit goed zijn.
Nu schroomt men totaal niet om mensen van alles toe te voegen zoals het rijtje hiernaast, en al is een mens nog zo sterk, nog zo zelfstandig denkend en handelend, het laat je niet ongemoeid en onberoerd, het tast je fundamenten aan. In Zomergasten liet X nog een paar vermaarde experimenten zien die zonder meer hielpen aantonen dat discriminatie meetbaar mensen aanvreet, mensen ernstig doet verpieteren.
Gelijke kansen bestaan helemaal al niet, kansen willens en wetens om zeep brengen is een niet voor de wet strafbare misdaad. Het is moreel laakbaar het onrecht dood te zwijgen, vrij te pleiten, de hand boven het hoofd te houden terwijl men er passief omheen beweegt.

Ik denk nog steeds, of ik moet blijven denken - het kan ook anders.
Dat klinkt niet depressief!

Een schaakbord met rampzalige stukken.
Analyse leert dat ik het op mijn schaakbord moet doen met een uiterst beperkt assortiment aan schaakstukken, en het lijkt wel dat die stukken ook nog eens lastige gebreken en eigenaardigheden hebben om het mild te zeggen, ze zijn ongeschikt voor hun 'toevallige'taak door hun toevallige positie e de vicieuze cirkel zorgt er wel voor dat meer geschikte pionnen ver van mijn bord blijven.
Het wereldkampioenschap of een toernooiwinst kan ik dus sowieso rustig vergeten, maar daar ligt ook niet mijn ambitie. Maar een partij die niet gespeeld mag worden?!!
De weinige stukken (een kladje)
Mijn tante  -  verhaal bekend.
Velen die niet over hun eigen schaduw heen kunnen stappen, kuddedieren, volgers, geen autonome geesten.
Facebook - de vind ik leuk club. de val me hier niet mee lastig oogklepkoesteraars
Telefoon   -  men is het gebruik verleerd.
Effectief persoonlijk contact -  te weinig visie aanwezig om te kunnen bedenken dat dat de kortste en beste  weg is.
Goede voorbeelden - als die uitblijven kunnen zij ook niet gevolgd worden.
Sneeuwbaleffect  -  niet als ondergetekende ieder vlokje persoonlijk moet vooruit duwen.
De mogelijkheden tot eigen inbreng laten
zich door deze cartoon van de Amerikaanse
minister van buitenlandse zaken Carry
typeren, je moet een duivelskunstenaar zijn
en jongleren met veel explosief materiaal
bovendien ook nog op het slappe koord

zonder vaste grond onder de voeten.
Eigen inbreng - niet als je alles alleen moet doen en in de praktijk wel tien beroepen moet uitoefenen en de handen bovendien op de rug gebonden zijn en je ondertussen langzaam gewurgd wordt.
Cursisten -  een complete groep doet niet aan Facebook en traineerden vele andere vormen voordien, weer een andere groep was niet vooruit te branden en luisterde nog slechter.
Veel van de karakteristieken zijn in dit bericht terug te vinden.
Daar waar het meeste potentieel zat en het wel degelijk probeerden waren degenen die zelf zoveel aan hun hoofd hadden, maar aan de andere praktische kant ook niet goed luisterden waardoor de effectiviteit onnodig laag uitpakte, er geen voorbeeldfunctie van uit kon gaan en zeer kostbare tijd voor altijd verloren ging, en blijft gaan.

Telefoon   -    078 6145913
Pinterest   -    www.pinterest.com/petervanloon1
E-mail       -    peter1959.2009@hotmail.com


donderdag 8 september 2016

73 - 113, Praten (en goed luisteren!) als nieuwe aanpak. Nieuw?

Als er één meer dan belangrijke rode draad is in het verhaal  wat ik al die jaren aan mijn buitenwereld duidelijk probeer te maken is het de bedekte smeekbede de kans tot praten mogelijk te maken, .... om gewoon te praten! 
Niet het hele repertoire aan drogredenen laten prevaleren om maar vooral weer niet te praten, eerder te zwijgen, er met een ruime boog omheen te lopen en het liefst vooral te doen aan het 'quasi' veilige doodzwijgen.

Hoe vaak heb ik deze uitspraak
van Winston Churchill wel niet ge-
plaatst om mensen te prikkelen? 
In het acht uur journaal  van 7 september was het een belangrijk item een 'nieuwe aanpak'  ter voorkoming van het aantal zelfdodingen.
Praten, in het buitenland al met goed resultaat beproefd, tot wel 30% minder gevallen van zelfdoding.
Misschien is het cynisch, maar als je van het omgekeerde uitgaat zou je kunnen redeneren dat het nadrukkelijk niet praten het aantal juist zal doen toenemen.
Slordig om dit af te doen als collateral damage als gevolg van de ingesleten gewoontes en nalatigheden van onze maatschappij anno 2016.

In het item verschijnt een goede vriend van iemand die door zelfdoding aan zijn einde kwam, en ook hier het bekende verhaal van een omgeving die het niet goed wist maar misschien anders een positieve rol had kunnen spelen om mede het drama te helpen voorkomen.
Ook een voorbeeld dat men het niet allen aan de hulpverlenende instanties kan overlaten, in dit geval werd op een cruciaal moment hulp geweigerd en de volgende dag stapte deze persoon uit het leven.

'Een gesprek is zo zwaar!' 
Een van de meest gebezigde redenen om het gesprek geen kans te geven, om er niet aan te beginnen.
Het is maar hoe men het bekijkt, het is in ieder geval wel heel makkelijk gezegd, temeer daar men het zelf steeds weer uit de weg ging en dat dat feit alleen al het gesprek er niet vanzelfsprekender en natuurlijker op maakt.
Niet praten verteld overigens evengoed een verhaal.

Door niet (op tijd) te praten werd in de praktijk van de vicieuze cirkel steeds onnodig het kind met het badwater doorgespoeld.

Een 113 psychiater raad de vraag - 'Hoe gaat het nu echt met je?' - aan.
Is men in Nederland al zo verkild dat een Psychiater ons dit moet adviseren en dat hij dat in het acht uur journaal mag/moet komen doen?
Kennelijk moet een mens extreem intelligent en extreem met empathisch vermogen zijn behept om te kunnen bedenken en doorvoelen dat de aanpak die algemeen goed is, niets doen en wachten tot het is overgewaaid vele malen meer kost en meer schade voor alles en iedereen oplevert dan oprechte betrokkenheid gekoppeld aan visie en actie op het goede moment.
Het journaal vermeld nog dat het een 113 campagne wordt PRATEN.

Je kunt de mensen niet dwingen.
Van mijn Muze en uit eigen ervaring leerde ik dat iets dat voortkomt uit dwang niet echt en oprecht is, van nul en geen waarde, daarom koos ik steeds voor het argument en pogingen tot overreding.
Een vicieuze cirkel moet gestopt en doorbroken worden, met het wegkijken werd die alleen maar groter en complexer en telkens weer onnodig verlengd in levensduur en reken maar dat het er een is.

Onwetendheid is de bron van alle kwaad.
(Socrates)

Mensen praten (en luisteren) niet, toch werd en wordt er te makkelijk over gesproken, daar droop het begrip niet bepaald vanaf.
GGZ Friesland benoemd een ander
belangrijk en zwaar onderbelicht
aspect van het probleem. Veel

van de pijnpunten die hier genoemd
en beschreven worden werken een
vicieuze cirkel in de hand en houden
haar extra goed in stand. 
Hoe valt dat dan te rijmen en te plaatsen en waar haalt men het dan vandaan?
Roddel, achterklap, kwaadsprekerij een klok horen luiden maar geen notie hebbend waar nu feitelijk de klepel hangt of zoals zo mooi verwoord in het boek de Blokkade van Renate Dorrestein - 'De man, de man, hij ziet altoos meteen oplossingen, zonder eerst goed stil te staan bij de problemen.'
In bericht 50 schilderde ik het spook van de negatieve beeldvorming al, - men praat en oordeelt er wel over, maar men zwijgt in alle toonaarden over het beste recept, de ware gang en stand van zaken,  het beste recept - men vraagt niet, men vraagt nooit.
Negatieve beeldvorming krijgt  zodoende wel alle kans en alle ruimte, zonder dat ergens opbouwende tegen geluiden zichtbaar zijn (en blijven!).
Dat zegt wat (veel?) over de 'toevallige' en minder 'toevallige' passanten.

Leren in en van dit soort situaties is eenrichtingsverkeer.
Door schade en schande wijzer worden, daar betaald een mens een hoge prijs voor, maar het wrange euvel is dat men het geleerde vervolgens niet kan en mag toepassen omdat voor een goede ontwikkeling meer dan één partij wenselijk is, en dan blijven we ver van huis, ver weg van noodzakelijke verbeteringen.
Als leergeld moet die ene partij wel een onevenredig hoge prijs betalen. De andere kant, de onverschillige, ziet het belang niet eens en zal het zeker niet snel en zwaar in de eigen situatie voelen. Zij zijn immers vrijwillig onwetend en wat niet weet dat niet deert (denken zij).

Waar waren jullie toen ik jullie het hardste nodig had?
Een terechte en niet geheel onbelangrijke vraag, omdat er zoveel van kon en kan afhangen.

De werking van de vicieuze cirkel is bijvoorbeeld - We maken het hem zo moeilijk en zo lastig mogelijk. We traineren de boel daar waar mogelijk, we sluiten alle deuren naar begrip, we bezuinigen tot vel over been, is hij door pure wilskracht door het uit zijn tenen te halen een stukje opgeschoten, we saboteren het meteen, is er hoop, we maken er een losse flodder van, is er een momentum, we zwijgen het dood --- we maken en laten hem in praktische zin volkomen vogelvrij.

Professionele hulp kan belangrijk zijn, maar die kan het zelden alleen en schiet vaak genoeg de plank mis, dus het is wel heel erg kort door de bocht om het daar volledig aan over te laten, daar de verantwoordelijkheid te leggen en de handen verder in onschuld te wassen.
Ook het journaal item geeft een goed voorbeeld van het falen van de professionals.

De gevoelstemperatuur.
De rollercoaster dat deze vicieuze cirkel is en vooralsnog ook zal blijven staat het niet toe achter de geraniums te gaan verpieteren, toch is dat wat het in praktische zin steeds weer doet.
Het vreet kolossaal veel tijd, aandacht en energie omdat je er helemaal alleen voor staat en daarbuiten blijft ontkenning en onderschatting door anderen eerder vaste regel dan uitzondering is.

Laat ik het voor wat het is dan had ik het schilderen al vele malen opgegeven. Nee, ik blijf zaaien en zoeken, maar het valt wel op een erg creativiteit onvriendelijke voedingsbodem.  Echter in het (kunnen) schilderen heeft ook altijd een belangrijk deel van de oplossing gezeten. Het is steeds van het begin af aan een combinatie van factoren geweest die het hem hadden kunnen doen. Een cocktail aan werkzame factoren die in gunstige zin te beïnvloeden zijn.
Borderline times van professor
Dirk de Wachter, zie ook de link
die ik op het speciale bord op
Pinterest plaatste.
Het begint bij erkenning van de problematiek, dat scheelt al een wereld en voelt al direct anders en verlengt het surplus aan eigen kracht.
Binnen de vier muren van een spreekkamer was die erkenning er al vrij snel in ruime zin, dit werd echter niet naar de buitenwereld die het aangaat gecommuniceerd, mijns inziens een kolossaal voorbeeld van in gebreken blijven wanneer het anders moet en het in hokjes denken van alles en iedereen inclusief de professionele hulp, het werd ineffectief daar de hoofdmoot een maatschappelijk probleem was, is en zal blijven. Dit niet benoemen is en blijft een groot gemis, is misschien zelfs wel een groot blijvend onrecht.
Zeker in deze borderline maatschappij, een maatschappij die alle tekenen van borderline lijkt te vertonen (nota bene door de professionele hulp aangedragen - Borderline times - prof. Dirk de Wachter).

Ik was het niet die het gisteren regelde dat men in het journaal over praten kwam te spreken, ik riep het ver daarvoor wel maar men legde het gemakzuchtig en weinig betrokken naast zich neer
.
Denkt men niet dan moet ik extra en ook voor de ander denken. Praten gaat men om hun moverende redenen uit de weg. Ooit dacht ik; 'Laat ik het dan wat meer laagdrempelig maken, laat ik het internet gebruiken, laat ik dan aan voorlichting doen!' ""Als mijn zusje om welke kut reden niet naar Dordrecht wil komen om eens goed te praten en het daarna pas aan mijn moeder uit te leggen dan zorgen we ervoor dat ze in eerste instantie niet eens de deur uit hoeft!''
Ooit zat er een zinnige gedachte achter, maar ook met het besef dat je je zo wel heel erg bloot moet geven.
Had het iets opgeleverd dan was de kosten baten afweging in het voordeel van de beoogde oplossing uitgevallen, nu werd het een negatief onderdeel binnen het mogelijk maken van het vicieuze cirkel mechanisme. Een hellend vlak, een neerwaartse spiraal, een middel erger dan de kwaal.

Vogelvrij zijn.
Dat vogelvrij zijn uit zich op vele meer of minder geraffineerde en vooral cynische vormen maar de hoofdlijn is dat een ieder kan de meest stomme streken uithalen, kan belangrijke acties verzuimen, kan liegen en kwaadspreken..... het werd en wordt hen niet nagedragen, het komt volledig voor de rekening van de vogelvrije die toch al zwak en kwetsbaar stond. Veel daarvan komt voort uit onwetendheid en gemakszucht en onwetendheid komt voort uit... niet communiceren en zeker niet op tijd communiceren!

Wordt verder vervolgd en ook verder onderbouwd, maar de hoofd boodschap, die al vanaf het prille begin doorklonk, staat.
Elk blog bericht is een magere afspiegeling  van een goed gesprek en eerder een noodzakelijk kwaad, een nood bij gebrek aan betere alternatieven.
Het hoofdverhaal moet zijn, en dat moet doorklinken, dat je hartstochtelijk graag wil kunnen leven!

Telefoon -  078 6145913

Er zijn voorwaarden nodig om tot een goede
ontplooiing te kunnen komen, het model van
de piramide van Maslow brengt dit helder
in beeld. Tijd moeten verspelen aan een zo-
veelste poging om dit uiteindelijk op de kaart
te krijgen helpt niet mee en vreet kostbare
tijd en energie. Het vreet ook creativiteit.
En nul op het reqest krijgen geeft zeker niet
het zo belangrijke gevoel van veiligheid.