Niet het hele repertoire aan drogredenen laten prevaleren om maar vooral weer niet te praten, eerder te zwijgen, er met een ruime boog omheen te lopen en het liefst vooral te doen aan het 'quasi' veilige doodzwijgen.
 |
| Hoe vaak heb ik deze uitspraak van Winston Churchill wel niet ge- plaatst om mensen te prikkelen? |
Praten, in het buitenland al met goed resultaat beproefd, tot wel 30% minder gevallen van zelfdoding.
Misschien is het cynisch, maar als je van het omgekeerde uitgaat zou je kunnen redeneren dat het nadrukkelijk niet praten het aantal juist zal doen toenemen.
Slordig om dit af te doen als collateral damage als gevolg van de ingesleten gewoontes en nalatigheden van onze maatschappij anno 2016.
In het item verschijnt een goede vriend van iemand die door zelfdoding aan zijn einde kwam, en ook hier het bekende verhaal van een omgeving die het niet goed wist maar misschien anders een positieve rol had kunnen spelen om mede het drama te helpen voorkomen.
Ook een voorbeeld dat men het niet allen aan de hulpverlenende instanties kan overlaten, in dit geval werd op een cruciaal moment hulp geweigerd en de volgende dag stapte deze persoon uit het leven.
'Een gesprek is zo zwaar!'
Een van de meest gebezigde redenen om het gesprek geen kans te geven, om er niet aan te beginnen.
Het is maar hoe men het bekijkt, het is in ieder geval wel heel makkelijk gezegd, temeer daar men het zelf steeds weer uit de weg ging en dat dat feit alleen al het gesprek er niet vanzelfsprekender en natuurlijker op maakt.
Niet praten verteld overigens evengoed een verhaal.
Door niet (op tijd) te praten werd in de praktijk van de vicieuze cirkel steeds onnodig het kind met het badwater doorgespoeld.
Een 113 psychiater raad de vraag - 'Hoe gaat het nu echt met je?' - aan.
Is men in Nederland al zo verkild dat een Psychiater ons dit moet adviseren en dat hij dat in het acht uur journaal mag/moet komen doen?
Kennelijk moet een mens extreem intelligent en extreem met empathisch vermogen zijn behept om te kunnen bedenken en doorvoelen dat de aanpak die algemeen goed is, niets doen en wachten tot het is overgewaaid vele malen meer kost en meer schade voor alles en iedereen oplevert dan oprechte betrokkenheid gekoppeld aan visie en actie op het goede moment.
Het journaal vermeld nog dat het een 113 campagne wordt PRATEN.
Je kunt de mensen niet dwingen.
Van mijn Muze en uit eigen ervaring leerde ik dat iets dat voortkomt uit dwang niet echt en oprecht is, van nul en geen waarde, daarom koos ik steeds voor het argument en pogingen tot overreding.
Een vicieuze cirkel moet gestopt en doorbroken worden, met het wegkijken werd die alleen maar groter en complexer en telkens weer onnodig verlengd in levensduur en reken maar dat het er een is.
Onwetendheid is de bron van alle kwaad.
(Socrates)
Mensen praten (en luisteren) niet, toch werd en wordt er te makkelijk over gesproken, daar droop het begrip niet bepaald vanaf.
 |
| GGZ Friesland benoemd een ander belangrijk en zwaar onderbelicht aspect van het probleem. Veel van de pijnpunten die hier genoemd en beschreven worden werken een vicieuze cirkel in de hand en houden haar extra goed in stand. |
Roddel, achterklap, kwaadsprekerij een klok horen luiden maar geen notie hebbend waar nu feitelijk de klepel hangt of zoals zo mooi verwoord in het boek de Blokkade van Renate Dorrestein - 'De man, de man, hij ziet altoos meteen oplossingen, zonder eerst goed stil te staan bij de problemen.'
In bericht 50 schilderde ik het spook van de negatieve beeldvorming al, - men praat en oordeelt er wel over, maar men zwijgt in alle toonaarden over het beste recept, de ware gang en stand van zaken, het beste recept - men vraagt niet, men vraagt nooit.
Negatieve beeldvorming krijgt zodoende wel alle kans en alle ruimte, zonder dat ergens opbouwende tegen geluiden zichtbaar zijn (en blijven!).
Dat zegt wat (veel?) over de 'toevallige' en minder 'toevallige' passanten.
Leren in en van dit soort situaties is eenrichtingsverkeer.
Door schade en schande wijzer worden, daar betaald een mens een hoge prijs voor, maar het wrange euvel is dat men het geleerde vervolgens niet kan en mag toepassen omdat voor een goede ontwikkeling meer dan één partij wenselijk is, en dan blijven we ver van huis, ver weg van noodzakelijke verbeteringen.
Als leergeld moet die ene partij wel een onevenredig hoge prijs betalen. De andere kant, de onverschillige, ziet het belang niet eens en zal het zeker niet snel en zwaar in de eigen situatie voelen. Zij zijn immers vrijwillig onwetend en wat niet weet dat niet deert (denken zij).
Waar waren jullie toen ik jullie het hardste nodig had?
Een terechte en niet geheel onbelangrijke vraag, omdat er zoveel van kon en kan afhangen.
De werking van de vicieuze cirkel is bijvoorbeeld - We maken het hem zo moeilijk en zo lastig mogelijk. We traineren de boel daar waar mogelijk, we sluiten alle deuren naar begrip, we bezuinigen tot vel over been, is hij door pure wilskracht door het uit zijn tenen te halen een stukje opgeschoten, we saboteren het meteen, is er hoop, we maken er een losse flodder van, is er een momentum, we zwijgen het dood --- we maken en laten hem in praktische zin volkomen vogelvrij.
Professionele hulp kan belangrijk zijn, maar die kan het zelden alleen en schiet vaak genoeg de plank mis, dus het is wel heel erg kort door de bocht om het daar volledig aan over te laten, daar de verantwoordelijkheid te leggen en de handen verder in onschuld te wassen.
Ook het journaal item geeft een goed voorbeeld van het falen van de professionals.
De gevoelstemperatuur.
De rollercoaster dat deze vicieuze cirkel is en vooralsnog ook zal blijven staat het niet toe achter de geraniums te gaan verpieteren, toch is dat wat het in praktische zin steeds weer doet.
Het vreet kolossaal veel tijd, aandacht en energie omdat je er helemaal alleen voor staat en daarbuiten blijft ontkenning en onderschatting door anderen eerder vaste regel dan uitzondering is.
Laat ik het voor wat het is dan had ik het schilderen al vele malen opgegeven. Nee, ik blijf zaaien en zoeken, maar het valt wel op een erg creativiteit onvriendelijke voedingsbodem. Echter in het (kunnen) schilderen heeft ook altijd een belangrijk deel van de oplossing gezeten. Het is steeds van het begin af aan een combinatie van factoren geweest die het hem hadden kunnen doen. Een cocktail aan werkzame factoren die in gunstige zin te beïnvloeden zijn.
 |
| Borderline times van professor Dirk de Wachter, zie ook de link die ik op het speciale bord op Pinterest plaatste. |
Binnen de vier muren van een spreekkamer was die erkenning er al vrij snel in ruime zin, dit werd echter niet naar de buitenwereld die het aangaat gecommuniceerd, mijns inziens een kolossaal voorbeeld van in gebreken blijven wanneer het anders moet en het in hokjes denken van alles en iedereen inclusief de professionele hulp, het werd ineffectief daar de hoofdmoot een maatschappelijk probleem was, is en zal blijven. Dit niet benoemen is en blijft een groot gemis, is misschien zelfs wel een groot blijvend onrecht.
Zeker in deze borderline maatschappij, een maatschappij die alle tekenen van borderline lijkt te vertonen (nota bene door de professionele hulp aangedragen - Borderline times - prof. Dirk de Wachter).
Ik was het niet die het gisteren regelde dat men in het journaal over praten kwam te spreken, ik riep het ver daarvoor wel maar men legde het gemakzuchtig en weinig betrokken naast zich neer
.
Denkt men niet dan moet ik extra en ook voor de ander denken. Praten gaat men om hun moverende redenen uit de weg. Ooit dacht ik; 'Laat ik het dan wat meer laagdrempelig maken, laat ik het internet gebruiken, laat ik dan aan voorlichting doen!' ""Als mijn zusje om welke kut reden niet naar Dordrecht wil komen om eens goed te praten en het daarna pas aan mijn moeder uit te leggen dan zorgen we ervoor dat ze in eerste instantie niet eens de deur uit hoeft!''
Ooit zat er een zinnige gedachte achter, maar ook met het besef dat je je zo wel heel erg bloot moet geven.
Had het iets opgeleverd dan was de kosten baten afweging in het voordeel van de beoogde oplossing uitgevallen, nu werd het een negatief onderdeel binnen het mogelijk maken van het vicieuze cirkel mechanisme. Een hellend vlak, een neerwaartse spiraal, een middel erger dan de kwaal.
Vogelvrij zijn.
Elk blog bericht is een magere afspiegeling van een goed gesprek en eerder een noodzakelijk kwaad, een nood bij gebrek aan betere alternatieven.
Het hoofdverhaal moet zijn, en dat moet doorklinken, dat je hartstochtelijk graag wil kunnen leven!
Telefoon - 078 6145913
 |
| Er zijn voorwaarden nodig om tot een goede ontplooiing te kunnen komen, het model van de piramide van Maslow brengt dit helder in beeld. Tijd moeten verspelen aan een zo- veelste poging om dit uiteindelijk op de kaart te krijgen helpt niet mee en vreet kostbare tijd en energie. Het vreet ook creativiteit. En nul op het reqest krijgen geeft zeker niet het zo belangrijke gevoel van veiligheid. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten