donderdag 24 september 2015

53 - Toen ik toch al door griep in de lappenmand belande, nam ik tijd voor deze observatie.

Wat is deze wereld waarin we ons bestaan moeten leven toch een verbazend merkwaardige.
Het is als je er dieper bij stil staat werkelijk opmerkelijk te noemen dat je het in de openbaarheid wel over een slecht uitkomende naderende griep mag hebben, met daarbij alle kans dat je ook nog het nodige medeleven ontmoet, maar dat je een veel ingrijpender 'ongemak' als een, laten we zeggen, op een depressie lijkende inzinking voor het goed fatsoen maar beter aan doet die te verzwijgen, men doet er daar qua reflex vooral het (dood)zwijgen toe.
Als het jezelf steeds treft schuurt dat enorm, daar klopt toch veel in de basis bij iedereen niet - nog steeds niet, ondanks alle campagnes om het uit de schadelijke taboe sfeer en van de schadelijke en beschadigende vooroordelen last te ontdoen! 
Dit zou ik als belanghebbende bij een stuk beter beter nog wel eens duidelijk willen mogen opmerken.
Gedeelde smart is bijvoorbeeld snel
halve smart, dat scheelt al een aan-
merkelijke slok op de bekende borrel.

In mijn wereld, waar er sprake is van een ongewilde ononderbroken vicieuze cirkel, leef je op ontelbaar gebieden veelal tussen hoop en vrees.
Ook nu toen zich eerder deze week een verkoudheid? aandiende, je weet in het begin niet wat het zal worden,  (je kunt nooit zoals het gros van de mensen in de ziektewet!) dus je hoopt altijd dat het zal meevallen en  je gaat zo goed en zo kwaad het kan door met je proces en de steeds weer noodzakelijke bezigheden en bijsturingen voor een beter verloop van het proces.
Nu is en was dit bij mij in de eenzaamheid van het isolement een chronisch veel te langzaam lopend proces.
Eén van vooral steeds weer vallen en weer opstaan, van keer op keer weer pogen en beginnen weer uit het zoveelste dal te klimmen.

Een dal waarin ik door het rampzalig verloop van de dit jaar tevergeefs gevoerde struggle for survival and rivival na de afgelopen zomermaanden ondanks mijn intellect en inzet toch weer in belande, terwijl de inzet er nu juist zo op gericht was geweest dit vanaf dit jaar nu eindelijk eens te vermijden.

Ik gebruik met enige regelmaat het woord eenzaam omdat ieder goed denkend mens op zijn klompen kan aanvoelen dat zo'n proces, in dit geval van gezocht herstel, in de sociale woestijn waaronder het steeds maar weer alleen en zonder middelen moet worden gezocht en gevoerd veel te (tergend) langzaam moet, kan en mag verlopen.
Het blijkt binnen de context waarbinnen het zich moet afspelen en bij wat er allemaal op het spel staat telkens opnieuw een ontgoochelend, een zeer ontmoedigend, gevecht tegen de overbekende en in deze zeer beruchte bierkaai.

Een ketting is zo sterk als haar zwakste schakel.
Als men in deze alle tijd neemt om bijvoorbeeld
het kwartje niet te laten vallen moet je je er niet al
te veel over verbazen dat het met het doel,
 het doorbreken van deze vicieuze cirkel
niet veel zal opschieten en dat je je zo gemakkelijk
weer een niet bij voorbaat in te schatten aantal
kostbare jaren verder van het
beoogde en gewenste doel af blijft bevinden.
Als er is in veel gevallen na zoveel tijd nog amper sprake van een ketting is (lees - sociaal netwerk) kun je logischer wijze zelf ook wel bedenken dat hier over een zeer ongunstige situatie kan en moet worden gesproken, want met diezelfde logica kun je door weer een stapje verder  te denken zelf ook wel zien dat er op de overgebleven schakels die er dan nog zijn, op dit of een ander moment wel onwenselijk en onevenredig veel druk komt te liggen vaak ook omdat deze schakels weer dezefde fouten weten te maken als hun voorgangers of uit angst om fouten te maken dan maar helemaal niets doen.
De rest omgeving gaat dan ook nog eens hardnekkig over op uiteenlopende vormen van struisvogelpolitiek en blijft daarin ook nog weinig reden tot hoop gevend lang in volharden (terwijl zij al zo lang beter hadden kunnen en uiteindelijk ook hadden moeten weten) dan gaat het met deze laatste zeldzame schakels in de ketting bij de minste tegenwind ook weer snel en veel te makkelijk verkeerd.
Het isolement wordt nog meer schrijnend en pijnlijk, des temeer pijnlijk omdat het überhaupt nimmer en nooit zover had hoeven en mogen komen.

Dit patroon doorbreken is een kwestie van veel meer out of the box durven denken, uit je comfort zone durven te treden, goede wil en beschaving en ook een beetje meer vertrouwen in de de onderhavige persoon.

Stigmatiseren gebeurd as we speak.
Die persoon is en was in de hoofdlijn reëel en overvroeg niet of dan tenminste toch uiterst zelden, wat ook blijkt uit wat als zijn motto bij het doorbreken van de vicieuze cirkel blijft; ''Ook de langste weg begint met de eerste stap.''

Dus ook de kleinste stapjes waren de gehele tijd zeer welkom en werden ook steeds actief gezocht, want die zijn in beginsel al effectief en bemoedigend want het geeft hoop, is nu net niet hoop het beste antidepressivum.
(de werking van het tegendeel is ook overduidelijk, somberheid wordt dan erg makkelijk in de hand gewerkt)

Veelzeggende volkswijsheden waaromheen het out of the box denken al een stuk meer met inleving, met empathie kan verlopen.

Vele handen maken licht werk.
Gedeelde smart is halve smart.
Onbekend maakt onbemind. (geld dus ook voor de misstanden binnen de problematiek van de vicieuze cirkel)
In het land van de blinden is eenoog koning.
Ziende blind, horende doof.
Oost-Indisch doof.
Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald.( variant-ten hele gezwegen.)
Als er één schaap over de dam is volgen er meer.
Een goed voorbeeld doet volgen.
Wie zwijgt stemt toe.
Onbekend maakt onbegrepen.
Selffulfilling prophecy.
Als het kalf verdronken is dempt men de put.
Een kat in het nauw maakt vreemde sprongen. (out of the box denkers weten te bedenken dat de sprongen vanuit het gezichtspunt van de kat ineens helemaal niet vreemd zijn.)