''Peter, jij moet wel tot schilderen kunnen komen, dat is prioriteit één.''

Rond deze vicieuze cirkel is en was
duidelijk geen sense of urgency, maar
people that let (bad) things happen
met
alle kwalijke gevolgen van dien
en geen doorbraak van

.

''Het allerbelangrijkste is dat u tot schilderen komt!''  Dat zijn niet mijn woorden maar die van mijn psychologe.
Woorden van gelijke strekking die zij zowel vorige week als de week ervoor al resumerend nadrukkelijk uitsprak. De nood is hoog, dat hoef ik haar inmiddels niet meer uit te leggen.

Dat mijn psycholoog niet mijn advocaat is, is vreselijk jammer en jammerlijk onpraktisch, want een advocaat bij het gevecht tegen de vicieuze cirkel buiten de spreekkamer is nu net waar het al die jaren zo hemeltergend onpraktisch aan ontbreekt. Toch heb ik daar hard voor gevochten, sterk voor gepleit. Hier komt zoveel kortzichtigheid en domheid,cynisme en onrecht bij om de hoek kijken dat niemand dit in zijn eentje kan bolwerken en managen.

Noodkreten dringen niet door, worden geen bereik gegund.

Het bekende afschuiven van verantwoordelijkheden is een veel voorkomende slechte menselijke gewoonte, Dit gedrag vind en vond altijd, zonder er zichtbare moeite voor te hoeven doen, een verdedigende stem of zelfs een verdedigende meute, vooral omdat men zich makkelijker weet te verplaatsen in de beweegredenen er niet toe te doen dan in de veel positievere argumenten er wel toe te doen. Voor dit laatste, er wel toe doen, is veel meer visie en veel meer lef nodig want je moet je moet buiten de schijn veiligheid van de groep treden, de nek uitsteken. Hier wreekt het zich al meteen immens dat die advocaat, die opbouwende stem(men) nooit voor iedereen zichtbaar op het strijdtoneel was. Op het internet staat ter toelichting een duidelijk TED filmpje waar Derek Sivers dit voor een groot TED publiek duidelijk en met humor uitlegt. How to start a movement.

Nu klinkt het starten van een 'movement' wel erg ambitieus, al zou je de actie van GGZ Friesland tegen de hardnekkige schadelijke vooroordelen rond depressie wel degelijk als een oprechte poging kunnen beschouwen ons met ons allen in een gezondere richting te bewegen. Kom in beweging en leg de vinger op een zere plek en/of stop om te beginnen de onmenselijke uitsluiting. We weten zoveel meer nu, er is steeds voortschrijdend inzicht, bewezen door de wetenschap, wat valt er nu eigenlijk te verliezen? Dat het niet meer zwart wit is zoals vroeger?
Er zijn ontzettend veel mensen, in meerderheid vrouwen, die inmiddels weten dat er vele tinten grijs bestaan.

Niet psychiatriseren maar normaliseren.


 dat probleem is niet zo moeilijk te doorgronden maar kennelijk wel moeilijk te erkennen en juist dat gebrek aan erkenning is in wezen het fundament onder dat onnodig langdurige en daardoor steeds groter wordende probleem.
Het verziekte onvoorstelbaar veel en blijft dat, wanneer de negatieve spiraal niet wordt doorbroken, ook vandaag en morgen doen.

Ziet en erkend men het problematiek - noemt men het problematiek - dan is er een begin en misschien meteen een eerste vereiste om op verder te borduren - begrip en welwillendheid.
Tot op de dag van vandaag is er in extremis sprake van het zeer wrede schadelijke tegenovergestelde.

Onder tuinkabouters bestaat nu niet direct de visie dat je
een  sluipend sloop proces niet ongestoord zijn gang moet 
aten gaan en dat de weinige kansen die zich voordoen om er
eindelijk wat aan te kunnen doen niet onbenut voorbij
mag laten gaan, dat geld  nu juist voor een crisis
binnen de crisis.

A good crisis, wat is dat en is het nu echt zo schadelijk er een of meer te verspillen?

Begin november 2016 luidde ik
op een ongebruikelijke, enigszins
ludieke wijze de noodklokken van-
uit mijn door overmacht ontstane
ongewilde isolement.
(zie de berichten van toen)

Het antwoord op deze vraag is onomwonden ja, dat is buitengewoon schadelijk en de verzuimen toen zijn mede debet aan de onmogelijkheden nu.

Laat ik beginnen mezelf uit een ouder blog te herhalen; ''Een kat in het nauw maakt rare sprongen - maar eenmaal vanuit de positie en omstandigheden van de kat bezien zijn die sprongen misschien helemaal niet raar of vreemd.'' De kwaliteit dat te kunnen noemt men empathisch vermogen.
Dat van die kat slaat natuurlijk helemaal op mijn 'publieke' verschijnen op dit blog, Facebook, het internet.
Ooit is dat begonnen uit een praktische 'overlevingsgedachte' als men dan te bedonderd is uit zijn of haar luie stoel te komen om een keer goed te praten en/of de telefoon te pakken, misschien omdat men het 'eng' vindt, dan doe ik wel een hoop extra werk, terwijl ik al chronisch quallity time tekort kom, om onzin en feit van elkaar te scheiden, vooroordelen het mechanisme niet te laten bepalen en eindelijk dat maatschappelijke probleem, die crisis van 'de vicieuze cirkel' uit de wereld te helpen, zodat ik eindelijk weer kan gaan opbouwen.

Ik moet er noodgedwongen nog steeds over schrijven, dus het zal wel niet zo zijn gelopen als bedoeld, gewenst, verwacht, gedroomd, ja gehoopt.

De eerste week van mei heb ik aan de laatste twee berichten geschreven. Ik kwam er niet uit. Ik had in een veel vroeger stadium alles al lang geschreven en aan die analyses lag het. Men wil en wilde er niet aan.
Kassa - denkt de vicieuze cirkel - kan die nog meer kwaad aanrichten.
Ik schrijf dit binnen in een groot onhandig isolement. Dus geen getuigen. Toch vindt de vicieuze cirkel plaats. Vraag het maar aan mijn tijdelijke psycholoog.
Daarom plaats ik het toch als onvoltooid document maar mondeling met getuigen heeft veel meer kans.